Φυλακές και μεταναστευτικό-Μια σύνδεση που κανείς δεν κάνει
Τίτλοι ειδήσεων από την Ελλάδα και τον κόσμο...μεταναστευτικό-Μια σύνδεση που κανείς δεν κάνει
Από το 1998 έως σήμερα τόσο οι θέσεις κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας, όσο και οι κρατούμενοι έχουν διπλασιαστεί. Συγκεκριμένα, το 1998 οι θέσεις κρατουμένων σε όλες τις φυλακές της χώρας ήταν 4.332 και οι κρατούμενοι ήταν 6.150. Το 2005 οι θέσεις ήταν 5.584 και οι κρατούμενοι ήταν 8.725. Το 2008 οι θέσεις ήταν 7.543 και οι κρατούμενοι ήταν 11.243. Το 2009 οι θέσεις ήταν 9.103 και οι κρατούμενοι ήταν 11.736. Το 2010 οι θέσεις ήταν 9.103 και οι κρατούμενοι ήταν 11.364. Σήμερα οι θέσεις είναι 9.223 και οι κρατούμενοι έχουν φτάσει τους 12.586.
Είναι σαφές ότι η έκρηξη αυτή του αριθμού των φυλακισμένων συνδέεται άμεσα με το μεταναστευτικό ζήτημα. Βέβαια κανείς δεν τολμά να το πεί αυτό, διότι κάνει … τζίζ! Και είναι φυσικό το «κτίσιμο» των νέων φυλακών να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην ταχύτητα της εξάπλωσης της εγκληματικότητας. Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι οριακή. Φυσικά η συγκεκριμένη αντίδραση των διευθυντών των φυλακών κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθώς σήμερα, συζητάται στην Βουλή η νομοθεσία για την αποσυμφόρηση των φυλακών, η οποία έρχεται ως μια κατεπείγουσα προτεραιότητα του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Σύμφωνα με αυτή κρατούμενοι, οι οποίοι κατά τη δημοσίευση του νόμου εκτίουν ποινή φυλάκισης ή κάθειρξης ως 10 χρόνια απολύονται με διάταξη εισαγγελέα Πλημμελειοδικών του τόπου έκτισης της ποινής, υπό τον όρο για ποινές ως τρία χρόνια να έχουν εκτίσει το ένα δέκατο της ποινής,, ως πέντε χρόνια το ένα πέμπτο και ως 10 χρόνια το ένα τρίτο αυτής.
- Ανήλικοι με ποινές μέχρι δέκα χρόνια απολύονται αν έχουν εκτίσει το ένα τρίτο τους, ενώ για ποινές μεγαλύτρες των 3 χρόνων ως πέντε χρόνια πρέπει να έχουν εκτίσει το ένα πέμπτο αυτών
- Όσοι απολύονται με τους όρους της τροπολογίας και μέσα στα επόμενα τρία χρόνια υποπέσουν σε νέα από δόλο αξιόποινη πράξη, εκτίουν αθροιστικά και το υπόλοιπο της ποινής, που τους χαρίστηκε.
- Παραγράφονται ακόμα οι ποινές μέχρι ενός χρόνου, που έχουν επιβληθεί με αποφάσεις που έχουν εκδοθεί μέχρι τη δημοσίευση του νόμου, εφόσον δεν έχουν γίνει αμετάκλητες. Η διάταξη αφορά μικρές πλημμεληματικές ποινές, οι οποίες δεν έχουν εκτιθεί και αποσκοπεί, όπως αναφέρεται στην αιτιολογικά έκθεση στην εκκαθάριση του αρχείου των μεγάλων εισαγγελιών.
Η βασική τροποποίηση που έγινε στην τροπολογία, σε σχέση με το αρχικό κείμενο το οποίο έχει δοθεί στην δημοσιότητα, είναι ότι στις εξαιρέσεις από τις διατάξεις περί αποφυλακίσεων, εκτός από κάποια οικονομικά εγκλήματα (κατάχρηση δημοσίου χρήματος, παράβαση της φορολογικής νομοθεσίας-φοροδιαφυγή, συμμετοχή σε εγκληματική ή τρομοκρατική οργάνωση), προστέθηκαν και τα εγκλήματα ηθικής απαξίας, όπως είναι ληστείες, βιασμοί, αποπλανήσεις παιδιών, εμπορία ανθρώπων και δούλων, αρπαγές ανηλίκων, κ.λπ.
Όπως είναι φυσικό όμως παρόλες τις ρυθμίσεις η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει με φόβο το ενδεχόμενο της μαζικής απελευθέρωσης ανθρώπων καταδικασμένων για εγκλήματα. Και αυτό διότι γνωρίζει το πώς δουλεύει το ελληνικό κράτος. Την ίδια στιγμή που η εγκληματικότητα εκτινάσσεται, την ίδια στιγμή που σε καθημερινό επίπεδο οι νεκροί – θύματα εγκληματιών πληθαίνουν, κανείς δεν μπορεί με ευκολία να αποδεχθεί τέτοιου είδους νομοθετικές ρυθμίσεις.
Φυσικά το πρόβλημα στις φυλακές είναι υπαρκτό όπως αντιλαμβάνεται κανείς τόσο από τα στατιστικά στοιχεία που παρατέθηκαν άλλα και από την «ακραία» αντίδραση των διευθυντών των φυλακών. Και έτσι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εμπρός σε μία κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να βγεί κερδισμένη.
Και αυτό διότι αρνείται να αντιμετωπίσει την ρίζα του προβλήματος. Αρνείται να παραδεχθεί την διασύνδεση μεταξύ μεταναστευτικών ρευμάτων και εγκληματικότητας. Γιατί εάν προστάτευε σωστά τα σύνορά της, δεν θα είχε να διαχειριστεί αυτούς τους τεράστιους αριθμούς φυλακισμένων. Γιατί εάν είχε την τόλμη να εφαρμόσει μία σωστή πολιτική αποτροπής στα σύνορά της, δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τις ορδές των εγκληματιών που έχουν εγκατασταθεί στην χώρα μας. Δεν το έκανε όμως. Και έτσι καλείται σήμερα να διαχειριστεί τέτοιου είδους προβλήματα ως κομμάτι των «εσωτερικών» της προβλημάτων.