Για ''φασιστικά σκυλιά'' μιλάει η Κανέλλη αλλά τσιμουδιά για τους φίλους της τους λαθροέποικους
Ρεσιτάλ υποκρισίας από τη Κανέλλη. Σε άρθρο της στο Ριζοσπάστη η κομμουνίστρια της Εκάλης υπερασπίζεται τους φίλους της τους λαθροέποικους με μια απίθανη επιχειρηματολογία και έναν λόγο που θα θαύμαζε σίγουρα ο συναδελφός της κύριος τίποτας (βλέπε Αβραμόπουλο). Αφορμή βέβαια για το άρθρο αυτό στάθηκε, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας...
ένα περιστατικό που συνέβη πριν από λίγες μέρες μεταξύ εργαζομένων του Δήμου Αθηναίων και της Κανέλλη. Όταν ένας εργαζόμενος εστίασε στις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης εκείνη απαξιούσε και όταν ο εργαζόμενος επέμεινε ''απομακρύνθηκε'' σταλινικότατα!
Τώρα τα όφορφα φτιασιδομένα λόγια στο άρθρο της δεν είναι παρά κενού περιεχομένου. Οι εργαζόμενοι πιεζόμενοι από τα καπιταλιστικά γουρούνια που αναζητούν φτηνά εργατικά χέρια γυρίζουν όλο και περισσότερο τη πλάτη στο ΚΚΕ. Ένα ΚΚΕ που ας μην ξεχνάμε ότι εκφράζει θέσεις για τη λαθρομετανάστευση άκρως αντίθετες με αυτές των θεωριτικών του μαρξισμού.
Ακολουθεί το άρθρο της Κανέλλη από το Ριζοσπάστη 
Αριστεροί νεκροί και δεξιοί πεθαμένοι
Βγήκανε παγανιά τα γνωστά σκυλιά. Κάτι ξεδιάντροπα φασισταριά, όψις - θρέψις άρτια, μανικετόκουμπα και η γνωστή μάσκα του γενναίου επιστάτη αλλοτρίων του λαού συμφερόντων. Κατσαπλιάδες δικαιωμάτων και αναγκών με μεταπτυχιακό στο φόνο διά της συναινετικής αυτοκτονίας αδρανών μαζών. Είναι η ...καλή ράτσα της μεταπολίτευσης. Με ακαδημαϊκές περγαμηνές και εξυπηρετικές καριέρες. Κινούνται στο τόξο μεταξύ Ραγκούση και Λοβέρδου, αγγίζουν περσόνες τύπου Παναρίτου. Ψυχρό βλέμμα κι αίμα. Θερμός ευρωαστικός λόγος. Killers με ομοειδές ακροατήριο. Ευάριθμο, αλλά ισχυρό. Κάνουν το Σημίτη να μοιάζει σχεδόν αγαθών προδιαγραφών.
Είναι και τ' άλλα τα σκυλιά. Του δρόμου, της φτώχειας και της ανασφάλειας. Η μάζα, η κρίσιμη, της χρυσαυγίτικης ακροδεξιάς που μυρίζει τον κίνδυνο χωρίς ταξικά ρουθούνια, μόνο ως ξένο. Ανίδεη, ανεκπαίδευτη, βυθισμένη στην εγωπαθή απελπισία, αντιστρέφει την πυραμίδα του πλούτου για να αισθανθεί αφεντικό έστω κι ένα λεπτό με το λοστάρι στα χέρια και το μίσος για κάθε διαφορετικό απ' το δικό του είδωλο στον καθρέφτη.
Τα ξαμόλησαν τα σκυλιά ν' αλυχτούν σε συγκεντρώσεις, σε σχολεία, σε κανάλια, με κορόνες περί αριστερών νεκρών και δεξιών πεθαμένων!.. Αυτούς τους ζοφερούς καιρούς που παίζονται ζωές, παρελθόντα και μελλούμενα εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων στους προσωρινούς καπιταλιστικούς παραδείσους, τα σκυλιά δαγκώνουν τα διαβατήρια για την κόλαση και τ' αφήνουν σαλιωμένα στις πόρτες των σπιτιών των εργατών και στις κούνιες των μωρών.
Φτύνουν στους τάφους τους ομαδικούς που ανοίγουν ελπίζοντας να χτίσουν μαυσωλεία για την πάρτη τους με τη λάσπη που περισσεύει πάντα όταν το ίσωμα γίνεται νεκροταφείο ιδεών, αξιών, ελευθεριών, δικαιωμάτων...
Είναι η ώρα της πολιτικής φόλας. Τα σκυλιά είναι καλά εκπαιδευμένα, καλά ταϊσμένα και βγαλμένα από χρυσά κλουβιά. Θρασίμια και επικοινωνιακά λυσσασμένα, θέλουν πρώτα καλή μελέτη. Επίπονη παρατήρηση. Φοβισμένα είναι. Δειλά απέναντι σε αγέλες αδέσποτων, που άρχισαν εδώ και καιρό να συγκροτούνται σε κοπάδια πεινασμένων, που, όμως, δεν έπαψαν να σκέφτονται ως άνθρωποι, κι όχι ως λύκοι.
Προσοχή, σύντροφοι. Αυτά που φαίνονται δεν είναι τα ύπουλα και επικίνδυνα φασιστόσκυλα. Είναι εκείνα τ' άλλα, τα κρυμμένα στην τάξη των εργαζομένων, που μας μοιάζουν και ενίοτε μας γλείφουν ώσπου αφρίζει το στόμα τους και δείχνουν δόντια μόλις τα τσιγκλίσεις με τα γνωστά παραγγέλματα που τους έμαθαν χρόνια τώρα καλοκουρεμένα κι εξόχως περιποιημένα ντόπερμαν σαν τον κ. Βορίδη ή την κυρία Αννούλα. Φοράνε το λουρί τους σαν κόσμημα - κολάρο. Δαγκώνουν μόνο σε κλειστούς χώρους, όπου αναπαράγεται η λογικοφανής ιδεολογική ασφυξία ως εξυγίανση του περιβάλλοντος. Δεν τσιμπάνε εύκολα φόλες, γι' αυτό και ορίζουν περιστασιακά τον οχτρό τους ως «αριστερά». Αλλού θέλουν να δαγκάσουν. Μοιάζουν να σέβονται τα πόδια μας στους δρόμους, τα χέρια μας όταν τα έχουν στη δούλεψή τους, αλλά το μάτι τους κολλημένο είναι στο λαρύγγι μας. Καραδοκούν λαϊκίζοντας μετ' ευτελείας. Μια μαγκούρα, ένα σφύριγμα και μόλις μαζευτούμε στο δικό μας το κοπάδι και ανηφορίσουμε στα κλουβιά τους λακίζουν βρέχοντας τους καναπέδες τους. Γαβ! Κι ανάσταση...