Στο έλεος του Φωτόπουλου
 Tου Aγγελου Σταγκου
  Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι αγαθά όπως η ενέργεια και το νερό πρέπει να είναι πάντα υπό τον έλεγχο του κράτους. Είναι πολύ σημαντικά για την επιβίωση και την ανάπτυξη της κοινωνίας και δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενα εμπορευματοποίησης ή κερδοσκοπίας. Αλλωστε, μία μικρή αγορά σαν την Ελλάδα πόσες μικρές ΔΕΗ (η οποία έχει παίξει σημαντικότατο ρόλο στο παρελθόν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας) χωράει; Από την άλλη πλευρά, είναι γεγονός ότι το κλίμα της σχεδόν πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων που έχει επιβληθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί στη χώρα μας, η οποία είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τις οδηγίες των Βρυξελλών.
  Αυτά σε φιλοσοφικό και ιδεολογικό επίπεδο, γιατί εδώ έχει επικρατήσει η περίφημη «ελληνική πραγματικότητα», η οποία διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή από δύο βασικούς παράγοντες. Πρώτον, από την αναγκαιότητα της πώλησης «ασημικών» για να περιοριστεί κάπως το θηριώδες χρέος και, δεύτερον, από τις στρεβλώσεις που έχουν επιβάλει οι συνδικαλιστές στη λειτουργία των εταιρειών και των φορέων του Δημοσίου. Αν η Ελλάδα δεν βρισκόταν στη σημερινή τραγική κατάσταση και αν ο κρατικοδίαιτος συντεχνιακός συνδικαλισμός είχε επιδείξει άλλη διαγωγή τα τελευταία 35 χρόνια, τα επιχειρήματα κατά της ιδιωτικοποίησης φορέων που παράγουν και διαχειρίζονται βασικά αγαθά θα ήταν πολύ ισχυρότερα.
  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνδικαλιστές με τη συμπεριφορά τους έχουν αναγκάσει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να βλέπει σχεδόν με ανακούφιση την προοπτική περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Δεν μπορεί να αισθάνεται ότι συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου κρατούν στα χέρια τους την ποιότητα της ζωής του ή μπορούν να προκαλέσουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας ζημιά στις επιχειρήσεις ή τα σπίτια των πολιτών διακόπτοντας ανεύθυνα την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, για να διατηρήσουν ως «κεκτημένα» υπερβολικά προνόμια, όταν μάλιστα η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής.
  Εδώ και πολλά χρόνια οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ ήταν όμηροι των συνδικαλιστών, συχνά και με τον νόμο. Η συνδιοίκηση με τα συνδικάτα είχε γίνει καθεστώς και μαζί με αυτήν η ασυδοσία, η σπατάλη και η διαφθορά. Η έννοια των ΔΕΚΟ (Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών) διαστρεβλώθηκε και από μέσα και από έξω, όπως και τόσες άλλες έννοιες στην Ελλάδα. Ξεχάστηκε ο σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκαν και η μόνη συζήτηση γύρω από τη λειτουργία τους αφορά πλέον τις θέσεις εργασίας, τις αποδοχές και τα «κεκτημένα» των απασχολουμένων. Καμία κουβέντα για το «προϊόν» που παράγουν, την ποιότητα, το κόστος του ή την ωφέλεια που έχουν ή δεν έχουν οι πολίτες.
  Ολες οι ενδείξεις, οι πληροφορίες και τα σκάνδαλα ή σκανδαλάκια που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στη ΔΕΗ, στη μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, το κακό έχει παραγίνει. Εκεί οι συνδικαλιστές έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω από τη συνδιοίκηση και έχουν επιβάλει καθεστώς συνιδιοκτησίας. Επικαλούνται την υπεράσπιση των περιουσιακών στοιχείων του λαού, αλλά λειτουργούν σαν ανάλγητα αφεντικά. Κόβουν το ρεύμα ταλαιπωρώντας τον κόσμο γιατί δεν θέλουν να χάσουν προνόμια και να βάλουν σε κίνδυνο συμφέροντα που εξυπηρετούνται από το σημερινό καθεστώς. Αυτή είναι η αλήθεια.
  Θα είναι ντροπή για τη χώρα να επιβάλουν τον νόμο τους οι Φωτόπουλοι για άλλη μία φορά. Δεν έχουν καμία λαϊκή εντολή που να νομιμοποιεί κάτι τέτοιο.