Οι σκελετοί της δεξιάς

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που στήριξε το πρώτο Μνημόνιο και συμμετείχε στην κυβέρνηση που διαπραγματεύθηκε το δεύτερο Μνημόνιο θεωρεί ότι με την αποχώρηση των Βορίδη – Γεωργιάδη ξεπλύθηκε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και φλερτάρει τώρα με τους «αγανακτισμένους» των πλατειών. Συγχρόνως, επιστρατεύει τους εθνικιστές του κόμματος και όλους τους κομματικά ορφανούς πατριώτες, που δεν είχαν μέχρι σήμερα ενταχθεί στον κομματικό του μηχανισμό, χαρακτηριζόμενοι και αντιμετωπιζόμενοι ως παρείσακτοι, με σκοπό να αποκρούσει την Χρυσή Αυγή και να ανακτήσει το έδαφος που δείχνει να χάνει από αυτήν, ενώ δεν διαφεύγουν της προσοχής του και οι διαθέσιμοι διαγραφέντες της ΝΔ.
Δύσκολα όμως ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. θα ανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία, χαριεντιζόμενος με αυτούς που μέχρι χθες έφτυνε κατάμουτρα. Το ίδιο συμβαίνει και με την Νέα Δημοκρατία, η οποία για δύο χρόνια συμπαρέσυρε την λαϊκή της βάση στο «αντιμνημονιακό στρατόπεδο» και τώρα κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, κάνοντας έκκληση ευθύνης στους οπαδούς της, χωρίς όμως να πείθει και αυτή για το αγαθόν των προθέσεών της.
Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνον να είναι τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια. Και δυστυχώς, στην σημερινή δεξιά οι καλές προθέσεις δείχνουν για την ώρα να αποτελούν απλά πλακίδια του δρόμου προς την κόλαση. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα της δεξιάς στο σύνολό τους, από την Δημοκρατική Συμμαχία μέχρι την Χρυσή Αυγή δεν συγκεντρώνουν πάνω από 40% της προτιμήσεως των ψηφοφόρων στις περισσότερες δημοσκοπήσεις. Η εποχή των πειραματισμών πέρασε ανεπιστρεπτί και οι απαιτήσεις του κόσμου, ο οποίος δείχνει έτοιμος να δώσει τέλος στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο είναι πολύ πιο αυστηρές. Ακόμη δε πιο αυστηρός θα είναι ο πολίτης απέναντι στο δεξιό τόξο, το οποίο στο σύνολό του οδηγείται από πρόσωπα που μηδενός εξαιρουμένου έχουν αρκετούς σκελετούς μέσα στην ντουλάπα τους.
Ας τους πάρουμε όμως με την σειρά όλους για να γίνει αντιληπτό τι εννοούμε. Ξεκινούμε εξ’ αριστερών από τις κυρίες.
Ντόρα Μπακογιάννη

Η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας δεν είναι απλά κόρη μίας από τις πιο αμφιλεγόμενες μεταπολεμικές προσωπικότητες. Η οικογενειακή ευθύνη δεν ανήκε ποτέ στα επιχειρήματά μας. Είναι όμως ταυτισμένη με τον πατέρα της και ως προς τις πολιτικές θέσεις και ως προς την εκφορά του λόγου της και ως προς τον κεντρογενή προσανατολισμό του. Μ’ άλλα λόγια, είναι ένας θηλυκός Μητσοτάκης και έχει πάρει ηθελημένα στις πλάτες της το παρελθόν της οικογενείας της. Ηγετική φυσιογνωμία, αλλά με αρκετές κακές περγαμηνές, με κορυφαία εκείνη της στηρίξεως του σχεδίου Ανάν και τις συχνές φιλομεταναστευτικές δηλώσεις της την εποχή της επελάσεως των εξ’ Ανατολών εποίκων της χώρας μας. Στα σημαντικά δε αξιώματα που μέχρι σήμερα ανέλαβε, σ’ αυτό της δημάρχου Αθηναίων και σ’ εκείνο της Υπουργού Εξωτερικών, δεν έπεισε για την αποτελεσματικότητά της. Σε γενικές γραμμές είναι ένα πρόσωπο στενά συνδεδεμένο με την αποτυχημένη διακυβέρνηση της Ελλάδος από την Νέα Δημοκρατία, αλλά και με το σύνολο του μεταπολιτευτικού βίου της. Φλερτάρει δε με το κέντρο, χάριν μετριοπάθειας, σε μια εποχή όμως, όπου ο μεσαίος χώρος και οι χαμηλοί τόνοι δεν είναι πια της μόδας και οι πολίτες ζητούν ρητές τοποθετήσεις.
Αντώνης Σαμαράς

Ο Αντώνης Σαμαράς για μεγάλη μερίδα των παραδοσιακών νεοδημοκρατών υπήρξε ένας προδότης. Ένας άνθρωπος που δεν άφησε την Νέα Δημοκρατία καν να συμπληρώσει τετραετία μετά την φαύλη πασοκική δεκαετία του ’80. Αυτός που έστειλε το κόμμα στην απαξίωση για άλλα δέκα χρόνια. Πολλοί είναι αυτοί που του καταλογίζουν το αλόγιστο και ανοργάνωτο άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία, που δημιούργησε το τεράστιο ρεύμα μεταναστών από την γείτονα χώρα, την εποχή που ήταν Υπουργός Εξωτερικών. Οι σημερινές δε εξελίξεις, μπορεί για κάποιους να δείχνουν μία μεταστροφή προς την σοβαρότητα, για κάποιους άλλους όμως μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση το ευμετάβλητο των θέσεών του ως προς την διάσωση της χώρας σε μια τόσο δύσκολη στιγμή δεν μπορεί να λογίζεται ως πλεονέκτημα ούτε φυσικά η συμμετοχή του στην κυβέρνηση Καραμανλή. Στο οπλοστάσιό του έχει την επιστροφή στις παραδοσιακές πατριωτικές και συντηρητικές αξίες της δεξιάς, όμως θα κριθεί και από τα πρόσωπα που θα τον περιβάλουν σε αυτήν την προσπάθεια. Κάποιους σκελετούς πρέπει να τους κρατήσει σιδηροδέσμιους μέσα στην ερμητικά κλειστή ντουλάπα μέχρι να λιώσουν…
Γιώργος Καρατζαφέρης

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης πέτυχε με την είσοδο του ΛΑ.Ο.Σ. στην βουλή το 2007 να φέρει την πατριωτική ατζέντα στον δημόσιο διάλογο. Χάρις στην παρουσία του και την ιδιόμορφη πολιτική του ευελιξία έβγαλε τον πατριωτισμό από το περιθώριο και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Ωστόσο, η ανάγκη που ο ίδιος νιώθει να είναι παίκτης του συστήματος συχνά ξεπερνά το ίδιο το πολιτικό του συμφέρον. Ως εμπνευστής του όρου της πολυκατοικίας μπορεί ουσιαστικά να φύτεψε στην συνείδηση των πολιτών της αναβίωση της δεξιάς όχι σε ένα στενό κομματικό πλαίσιο, συγχρόνως όμως αναίρεσε την ρητορική του για ρήξη και ανατροπή, στην οποία βασίστηκε για να οδηγηθεί στην βουλή. Αυτή η ίδια η πορεία που επέλεξε ήταν που ουσιαστικά οδήγησε τους Μάκη Βορίδη και Άδωνι Γεωργιάδη να μην αντιμετωπίσουν ιδιαίτερους ενδοιασμούς για «μετακόμιση» σε άλλο διαμέρισμα, ενώ η δική του στροφή προς το αντιμνημονιακό στρατόπεδο μόνο ως στρατηγική δεν μπορεί να θεωρηθεί, αφού είναι σαφές ότι κινείται αποκλειστικά στην σφαίρα της μικροπολιτικής και του λαϊκισμού.
Νίκος Μιχαλολιάκος

Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής είναι για τον πολύ κόσμο άγνωστος. Ανέβασε την αναγνωρισιμότητά του με την εκλογή του στο δημοτικό συμβούλιο των Αθηνών. Η εικόνα που όλοι έχουν αποκομίσει από την μέχρι σήμερα παρουσία του – η μόνη, αν θέλετε, η οποία απασχόλησε την επικαιρότητα – ήταν ο χιτλερικός χαιρετισμός του σε μία από τις πρώτες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, στις οποίες συμμετείχε. Και μπορεί ένας τέτοιος χαιρετισμός κάποιους να μην τους ενοχλεί, δεν λειτουργεί ωστόσο υπέρ του, αν προσπαθήσει κανείς να κάνει μία εκτίμηση για το επίπεδο μίας κοινοβουλευτικής παρουσίας του ανδρός. Όσοι έχουν ακούσει τον Νίκο Μιχαλολιάκο να μιλάει, ξέρουν ότι και καλός ομιλητής είναι και επιχειρήματα να παραθέσει έχει. Εύλογα λοιπόν γεννώνται απορίες όχι τόσο ως προς τις ικανότητες όσο ως προς τον χαρακτήρα του. Σίγουρα, τα στοιχεία αντικοινοβουλευτισμού, βίας και τραμπουκισμών συμμοριακού χαρακτήρα, που συνοδεύουν την οργάνωσή του θα λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην εικόνα του σωτήρος που κάποιοι συμπολίτες μας έχουν διαμορφώσει γι’ αυτόν. Ερωτηματικό παραμένει, ποιοι θα επανδρώσουν την κοινοβουλευτική του ομάδα σε περίπτωση εκλογής, καθώς το κόμμα του έχει διακριθεί μόνο σε πεζοδρομιακό αγώνα και ο πολιτικός του λόγος είναι περιορισμένος σε κορώνες, χωρίς ουσιαστικές προτάσεις για τα μεγάλα διλήμματα που ταλανίζουν την χώρα.
Πάνος Καμμένος

Ο Πάνος Καμμένος είναι ένα πρόσωπο με μεγαλοαστική καταγωγή από τα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας. Ανέκαθεν οι τοποθετήσεις του είχαν πατριωτικό προσανατολισμό, όμως υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα ως προς τις αναφορές που είχαν γίνει στο όνομά του από μέλη του «συνδικάτου του εγκλήματος», καθώς και για την μη άρση της βουλευτικής του ασυλίας σε παλαιότερη υπόθεση, όπου εφέρετο εμπλεκόμενος. Τα τελευταία δύο χρόνια κατέστησε εαυτόν «Νίκο Ξανθόπουλο» της ελληνικής πολιτικής και μετά και την 11η Νοεμβρίου και την απομάκρυνσή του από την Νέα Δημοκρατία σήκωσε μόνος στους ώμους του την αντιμνημονιακή σημαία της δεξιάς. Σίγουρα, αποτελεί την πιο συνεπή αντιμνημονιακή επιλογή της δεξιάς, καθώς παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του. Ωστόσο, δεν είναι χθεσινός. Στήριξε τις κυβερνήσεις Καραμανλή, οι οποίες διέλυσαν ουσιαστικά την ελληνική οικονομία, ενώ στο διάστημα εκείνο ήταν καθ’ όλα «φρόνημος». Ο πολιτικός του λόγος είναι επικριτικός αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει συγκεκριμένες αντιπροτάσεις. Το δε φλερτ του με την αριστερά του Τσίπρα και της Παπαρήγα, κανένας δεν το βλέπει με καλό μάτι και μάλλον δεν τον ωφελεί σε τίποτε, καθώς το απέναντι στρατόπεδο έχει κλείσει τις «εξόδους κινδύνου».
Η θετική διάσταση
Όπως και να ‘χει, υπάρχει μία θετική διάσταση στον νέο χάρτη της ελληνικής δεξιάς – κεντροδεξιάς, αν θέλετε. Αυτή είναι ότι, ενώ στις προηγούμενες εκλογές οι εναλλακτικές ήταν δύο (ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ.), τώρα πλεόν υπάρχουν πέντε και μάλιστα όλες με κοινοβουλευτική προοπτική. Η νέα τομή στην ελληνική πολιτική, το μνημόνιο – αντιμνημόνιο, υπάρχει και εντός των κόλπων της δεξιάς, με ποικίλες εκφάνσεις. Η δεξιά επαναπροσδιορίζεται και τα εσωτερικά της μέτωπα και διλήμματα είναι πολλά και πέραν του μνημονίου. Ορθολογισμός εναντίον λαϊκισμού, ευρωπαϊκή οδός εναντίον διεθνούς απομονωτισμού, πατριωτικός φιλελευθερισμός εναντίον νεοφιλελευθερισμού και εθνικός φιλελευθερισμός εναντίον εθνικοκοινωνικού κρατισμού. Όλοι διεκδικούν την δικαίωση, ενώ κανείς πια δεν μπορεί να επικαλείται την παρθενογένεση. Οι συνθήκες ωριμάζουν για μια νέα εποποιία της δεξιάς, συνοδευομένης από την εμπειρία που γέννησαν τα λάθη του παρελθόντος. Η στάση της αριστεράς θα παίξει βέβαια έναν σημαντικό ρόλο στην συσπείρωση γύρω από ρεαλιστικές και εθνικά συμφέρουσες λύσεις, μέσα από την συναίνεση και την σύνθεση που ως γνώμονα θα έχει την πατρίδα. Οψόμεθα…